بررسی رابطه سوءمصرف مواد اعتیادآور با سرسختی روان‌شناختی،کیفیت زندگی و خودپنداره در معتادان

زمینه و هدف: اعتیاد به مواد مخدر، اختلال روانی عودکننده و مزمنی است که با اختلالات انگیزشی شدید و از دست دادن تسلط رفتاری همراه است. اعتیاد و سوءمصرف مواد دارای عوامل زمینه‌ساز متعددی در حیطه‌های نگرش، محیط و جامعه می‌باشد. از سوی دیگر، تحقیقات قبل نشان داده است اعتیاد موجب بروز دگرگونی در ادراک مسائل اجتماعی و نوع نگرش در افراد مبتلا به این معضل می‌‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه سوءمصرف مواد با سرسختی روان‌شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره در معتادان انجام شد. روش بررسی: این پژوهش از نوع همبستگی می‌باشد. جامعه آماری شامل افراد تحت پوشش مراکز ترک اعتیاد شهر قم بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس (تعداد 250 نفر) انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه غربالگری مواد، خودپنداره، سرسختی روان‌شناختی و کیفیت زندگی استفاده شد. داده‌ها از طریق روش محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شدند. یافته‌ها: بین سوءمصرف مواد با سرسختی روان‌شناختی در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی‌دار (531/0-) وجود داشت. از سوی دیگر، بین سوءمصرف مواد با کیفیت زندگی در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی‌دار (283/0) بود، همچنین بین سوءمصرف مواد با خودپنداره در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی‌داری (475/0-) به دست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بین سوءمصرف مواد اعتیادآور با سرسختی روان‌شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره، رابطه معنی‌داری وجود دارد و افرادی‌که شدت سوءمصرف مواد بالاتری دارند سرسختی روان‌شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره آنان پایین‌تر است.